Twee jaar later, op 8 maart 1886, schrijft Geertruida opnieuw een brief aan Indiëganger Cornelis: ‘Aart is een ijverige jongen die nacht en dag z’n best doet om voor het gezin de kost te verdienen, de kleine Willem is ook de gehele dag bezig in de winkel, met verf maken enz, en beloofd veel goeds.’ ‘Kleine Willem’, geboren op 8 september 1871, is dan veertien jaar. Hij is, als we zijn moeder beluisteren, duidelijk een aanpakker en een belofte voor de toekomst. Of Willem jr. dat zelf ook zo heeft ervaren, en of z’n eigen dromen en ambities overeenstemden met het pad dat voor hem was uitgestippeld, is niet bekend. Wat we wel uit overlevering weten, is dat het ontbreken van een onbezorgde jeugd – bij de start van de winkel was hij pas negen jaar! – een stempel heeft gezet op zijn persoonlijkheid. De geldzorgen, de spanningen in het gezin, hij zou er nooit van loskomen. Op 14 september 1894 overlijdt Geertruida Cornelia Verbeek op 55–jarige leeftijd. Willem Verbeek sr. staat er daarna alleen voor. Samen met zoon Willem jr. woont hij op Beestenmarkt 9, boven de winkel. Op 31 mei 1901 sluiten zij samen een huurovereenkomst. Notarieel wordt vastgelegd dat Willem sr. bij Willem jr. inwoont en dat laatstgenoemde het recht heeft overeenkomst na tien jaar te verlengen. Wat precies de reden is voor deze zakelijke afspraak, en of het wellicht iets zegt over de onderlinge verstandhouding, blijft gissen. Feit is dat Willem sr. zich gaandeweg steeds vreemder gaat gedragen. Hij wordt afwezig, trekt zich in zichzelf terug. Tekenen van dementie? Er zijn geen bewijzen voor. Alleen het verhaal dat zoon Willem zijn vader af en toe naar de zolder stuurde om zeegras te plukken (dan was hij even van hem af). Willem sr. overlijdt op 26 mei 1917, aan de Beestenmarkt 9.

Willem Verbeek jr. heeft zich intussen ontwikkeld tot een succesvolle ondernemer. De zaak draait goed, de omzet neemt jaarlijks toe, zo blijkt uit bewaard gebleven notitieboekjes. In de winkel wordt Willem ondersteund door neven Aart Johannes (geb. 1882; na de komst van Aart de Vries werd hij ‘Oude Aart’ genoemd) en Jan (geb. 1891). De zaak heeft hierdoor een familiekarakter en dat zal tot 1974 zo blijven. Was Willem Verbeek een ‘pater familias’? Dat is onduidelijk. Wel bekend is dat hij aan familieleden leningen verstrekte, dat hij financieel bijsprong als er in de gezinnen van zijn broers en zussen problemen waren en dat hij om raad en advies werd gevraagd. Het beeld dringt zich op van de ‘Godfather op de Beestenmarkt’. Een vrijgevige weldoener was hij zeker niet; daarvoor smaakte het geld hem te goed. Contracten waren gedetailleerd uitgewerkt en ademen het instinct van de slimme (sluwe?) zakenman. Was hij gul voor zichzelf? Integendeel. In familieverhalen wordt hij omschreven als zuinig, op het gierige af. Liever oppotten dan uitgeven. Met het verstrijken van de jaren kreeg deze karaktertrek een scherper profiel. Willem werd wantrouwend, sliep ’s nachts met een houten hamer onder z’n kussen ‘voor het geval dat’. En de liefde? Willem Verbeek hield van z’n zaak. Van het geld. Van z’n bezittingen. Van z’n ‘perpetuum mobile’, waaraan hij ’s avonds, in het kantoortje in de winkel, knutselde. Vrouwen speelden in zijn leven echter geen rol. Met uitzondering van Cornelia van der Velde (tante Cor), zijn huishoudster. Zij was geïnteresseerd in Willem, dat is zeker, maar hij hield de boot af. Cor verzorgde Willem tot zijn dood in 1951. Ze hoopte lange tijd dat ze met Willem zou trouwen, maar hij wilde niet: ‘anders gaat mijn geld toch maar naar de kinderen van je zuster’. Kwalificeert dit Willem Verbeek als een hardvochtige, egocentrische man? Feit is dat hij het gezin van zijn zus Geertruida Cornelia van de ondergang redde. En zichzelf daarmee verzekerde van een opvolger: Aart de Vries.

Het hedendaagse begrip ‘human resources management’ moest in 1937, toen Aart de Vries en Willem Verbeek bij de notaris hun handtekening plaatsten onder de overnameovereenkomst, nog worden uitgevonden. Wie het contract nu leest, verbaast zich over de moderne HR-instrumenten die Willem Verbeek toen al inzette om z’n neef Aart aan de zaak te binden. Naast een spaarregeling, waarbij per kwartaal fl 100,- wordt bijgeschreven op een spaarreserve met 4% rente, voorziet de overeenkomst in een halfjaarlijkse gratificatie van fl 50,- en een 50%-aandeel in de nettowinst (na aftrek van alle kosten), waarvan 50% wordt bijgeboekt op de spaarreserve. Een genereuze regeling, maar tegelijk ook een wurgcontract. Want de spaarreserve kan alleen worden aangewend voor overname van de winkel en nergens in het document staat een (streef)datum vermeld. Heeft Willem mondeling toezeggingen gedaan? Was Aart zich bewust van de open-eind-constructie? De getuigen kunnen het niet meer navertellen. Tot een overdracht van de zaak zal het in ieder geval nooit komen. Willem Verbeek blijft eigenaar, totdat hij op 16 maart 1953 overlijdt. Hij is dan 81 jaar. Voor Aart komt hiermee een einde aan een lange periode van diepe frustratie. De koele overlijdenskaart spreekt boekdelen. Evenals het feit dat Aart het woonhuis boven de winkel rigoureus laat verbouwen om, naar eigen zeggen, ‘alle herinneringen aan oom Willem uit te wissen’. Het staatsieportret van Willem Verbeek verdwijnt naar zolder, om pas jaren later weer een bescheiden plekje te krijgen.

Als enig erfgenaam van Willem Verbeek zet Aart de Vries ‘de goedkoope verfwinkel’ in 1953 voort. Naast de zaak erft hij ook alle andere bezittingen van zijn oom, waaronder twee pakhuizen en enkele woonhuizen op de Beestenmarkt. Na de verbouwing van Beestenmarkt 9 gaat hij boven de zaak wonen, samen met zijn bijna blinde moeder Geertruida Cornelia de Vries-Verbeek. Zij zal tot haar dood in 1959 bij hem inwonen. Bevrijd van de nukken en grillen van Willem Verbeek openen zich nieuwe vensters, zowel zakelijk als privé. Om met het laatste te beginnen: Aart ontdekt de liefde. In de avonduren krijgt hij boekhoudkundige ondersteuning van Co van den Akker (geb. 28 februari 1922; ovl. 15 februari 2001). Van het een komt het ander en op 26 juli 1956 treden ze in het huwelijk. Al snel volgen er kinderen: Wim (1958), Marike (1959) en Geert (1961). Ook bedrijfsmatig zijn er nieuwe ontwikkelingen. In het kader van de herstructurering van het huidige Veste-terrein (Pieterstraat, Gasthuislaan) krijgt Aart van de gemeente het aanbod om het pakhuis bij de Molslaan te ruilen voor grond achter de winkel. Dit biedt de kans om de zaak naar achteren uit te breiden. Het nieuwe pakhuis, dat begin jaren zestig wordt opgeleverd, biedt extra display- en verkoopmogelijkheden. In een tijd waarin de kant-en-klare verfblikken het zelf verf maken definitief verdringen, komt deze uitbreiding op het juiste moment. Aart bedingt bovendien een exclusief dealerschap met de Belgische verffabrikant Levis (nu onderdeel van AkzoNobel). Een sterk merk, evenals ‘de goedkoope verfwinkel’. Spannende tijden breken aan als de Makro een vestiging in Delft opent, de Hema in winkelcentrum De Veste verf gaat verkopen en de doe-het-zelf-ketens opkomen. De combinatie van kwaliteitsverf, professioneel vakmanschap en ‘extreme’ service blijken een succesvol wapen in de concurrentiestrijd.

De tijd staat intussen niet stil. Begin jaren zeventig nadert Aart de pensioengerechtigde leeftijd. Na 50 jaar ‘de goedkoope verfwinkel’ moet hij op zoek naar een opvolger. Buiten de familie dit keer, want de kinderen zijn alledrie nog te jong om de zaak over te nemen. Wat niemand voor mogelijk had gehouden, gebeurt uiteindelijk toch. Via via komt Aart in contact met de Delftse schilder Huub Kouwenhoven, die ‘in’ is voor een nieuw avontuur. Op 1 mei 1974 doet hij z’n intrede in de zaak. De start van een volgend hoofdstuk in de geschiedenis van Fa. W. Verbeek jr., want de bedrijfsnaam verandert niet. Aart blijft samen met het gezin boven de winkel wonen en springt de eerste jaren regelmatig bij om Huub te ondersteunen en tijdens vakanties te vervangen. Als zijn gezondheid sluipenderwijs achteruitgaat, wordt dat steeds moeilijker. Het vraagt een groot incasseringsvermogen van Huub en zoon Walter, die begin jaren negentig de zaak versterkt. Op 5 juli 1994, na een kort ziekbed, overlijdt Aart de Vries in verpleeghuis De Bieslandhof, weg van z’n geliefde Beestenmarkt en weg van ‘zijn’ zaak.