Media
In 1974 nam Aart de Vries afscheid van ‘de goedkoope verfwinkel’. Vijftig jaar was hij in de zaak werkzaam; na het overlijden van Willem Verbeek in 1956 als eigenaar. Ter gelegenheid van zijn 50-jarig jubileum kreeg hij als verrassing van zijn familie een film aangeboden. In dit fragment vertelt hij trots over zijn zaak: ‘Deze winkel geeft een beeld van een tijd dat er nog echt aan gewerkt moest worden om je brood te verdienen.’
De film werd gemaakt door een professionele caremaploeg. Om in de winkel opnames te kunnen maken, vertelden zij dat ze van de NOS waren en een documentaire maakten over Delft. Aart de Vries wilde eerst niet meewerken, maar gaf uiteindelijk schoorvoetend toestemming. Op één voorwaarde: dat hij niet in beeld kwam. Daar hielde de filmploeg zich uiteraard keurig aan… totdat Aart even niet oplette!
In 1924 kwam Aart de Vries bij zijn oom Willem Verbeek in dienst. ‘Het werd overeengekomen dat hij in de zaak ging werken’, herinnert Aarts zus Dien zich in dit filmfragment. Zelf had hij er niets over te vertellen. Nu, met alle keuzevrijheid en keuzemogelijkheden voor jongeren, is dat bijna niet voor te stellen. Naast zijn werk, ’s ochtends en ’s avonds, ging Aart naar school om de benodigde vakdiploma’s te halen. Vrije tijd? Ontspanning? Dat was er nauwelijks, aldus Dien Bolemey-de Vries.
Aart de Vries trouwde in 1956 met Co van den Akker. Zij kregen kort achter elkaar drie kinderen: Wim (1958), Marike (1959) en Geert (1961). Door de winkel, die zes dagen per week open was, bleef er weinig tijd over voor het vaderschap. Alleen ’s zondags was er ruimte voor gezinsactiviteiten. Even naar buiten bijvoorbeeld voor een wandeling. In dit fragment zien we vader Aart de Vries. Keurig in het pak, met de onafscheidelijke hoed en… naast de kinderwagen. Zo hoorde dat, begin jaren zestig.
In 1981 bestond ‘de goedkoope verfwinkel’ honderd jaar. De familie Kouwenhoven zette de traditie voort en liet een film maken. In dit fragment blikt Aart de Vries terug op hoe het allemaal in 1881 begon.
Aart de Vries kwam op 15-jarige leeftijd in de zaak. Hij leerde geleidelijk het vak en ontwikkelde zich tot de vakman die, altijd beleefd, humoristisch en adrem, de eretitel ‘verfprofessor’ verwierf. In dit fragment vertelt hij zijn verhaal.
Na de overname van ‘de goedkoope verfwinkel’, op 1 mei 1974, werkten Huub Kouwenhoven en Aart de Vries nog regelmatig samen. Aart woonde boven de zaak op nummer 9 en als het druk was, hielp hij graag – gevraagd en ongevraagd – een handje mee. In dit fragment uit de 1981-film zijn de oude en de jonge meester als duo vereeuwigd.
Huub Kouwenhoven beschikte als vakschilder over een schat aan praktijkkennis die hij graag met zijn klanten deelde. Hij schreef er zelfs een handboek over. Ook de glassnijder had voor hem geen geheimen. In dit fragment zien we Huub aan het werk in de glaswerkplaats achter de winkel
In 1981 is ‘de goedkoope verfwinkel’ nog steeds, als vanouds, een verf- en glashandel. Onder leiding van Huub Kouwenhoven verschuift het accent in de jaren daarna steeds meer naar schildersbenodigdheden en maken de glaskisten plaats voor verfdisplays. Maar wanneer had Huub de zaak nou precies overgenomen?
De één droomt ervan profvoetballer te worden, de ander ambieert een carrière als politicus. Schilder Huub Kouwenhoven werd al op jonge leeftijd verliefd op ‘de goedkoope verfwinkel’ op Beestenmarkt 9. In een interview op 14 oktober 2008 vertelt hij hoe het allemaal begon.
Huub Kouwenhoven had 25 jaar een eigen schildersbedrijf. Wat dreef hem ertoe een verfwinkel over te nemen en ‘in zaken’ te gaan? En wat kan hij zich van de eerste tijd herinneren? Hij vertelt het zelf in dit fragment.
Toen Huub Kouwenhoven de zaak op 1 mei 1974 overnam, was de afspraak dat hij niets aan het interieur zou veranderen. Daar heeft hij zich altijd aan gehouden. Wat heeft hij wel aan de winkel toegevoegd?
Huub Kouwenhoven is de ontdekker van ‘Delfts groen’. Hoe veel voordeuren en kozijnen in Delft zijn hier inmiddels al mee geschilderd? In dit fragment legt Huub uit hoe de verf tot stand is gekomen, zonder het (geheime) recept te verklappen.